با اجازه مافوق ترين نيروي قدرت و عظمت

در  بهار      لاله زار     انقلاب

من به زندان او فتادم بي   حساب

بي حسابي  نه چو تقدير  خداست

عقلها حيران از اين تقدير  هاست

من  بدانم حتما اين خير من است

بنده  حق  از زبانها  ايمن  است

هر کجا  يزدان بود  زشتي  مبين

بد  چرا  بيني  اگر  داري   يقين

گر  يقين  داري که غرقي در خدا

نيستي  از ذات حق  يک دم  جدا

پس  چرا از  سرنوشت  خويشتن

نارضا گشتي ؟   مگو ديگر سخن

کار يزدان با  حساب است و دقيق

روشن است اين امر بر اهل طريق

هر  که  ناميزان  به بيند کار حق

يا  کند  ايراد   بر  کردار    حق

هر  که  تقدير  خدا  را زشت ديد

يا  خط  بطلان   بکار حق  کشيد

هر که  ناراضي شد از تقدير حق

يا  غلط   پندار  او  تدبير   حق

هر که بي نظمي در اين عالم بديد

يا ستم  ديد آنچه  بر او بد  رسيد

يا  ندارد   معرفت  بر  عدل  حق

يا که عقلش بهتر است از عقل حق ؟

او  بود   نابالغ   و حق   ناشناس

چونکه  نشناسد  خدا  شد نا سپاس

آري  او  را  هيچ  تقصيري  مگير

سرنوشت  او  بود   عذرش   پذير

الفرض  چون  بر  خلاف     انتظار

من  در  اين  دوران  دين  و افتخار

در    زمان     انقلاب      راستين

دولت   جمهوري   اسلام   و  دين

عصر   آزادي   و   دوران    امام

که  شده   دوران   طاغوتي   تمام

قدرت  منحوس  ساواک   و  پليس

از  ميان  رفته  ز  مرئوس و رئيس

بي  دليل  و  مدرک  و جرم  و گناه

زين  اسارت  گشت  حال  من  تباه

آري  اي ياران چو غفلت  داد دست

زين  گرفتاري  کمي  قلبم   شکست

شد    بهار   من  خزان  و   غمزده

همسر   و  اولاد    من     ماتمزده

چشم   من   بستند  و با حالي  نزار 

سوي  زندان  آن  جوان  ميبرد  زار

چشم  بسته   حالتي  خوش   داشتم

گر  چه  با سختي   قدم     برداشتم

من  در آن  تاريکي  احساسي عجيب

داشتم   آرامش  و   حالي    غريب

 شب  بچشم   بسته  در زندان  شدم

چون او گشود چشم من  حيران شدم

با  سه  مرد  نيک و همدل  همزبان

آشنا   گشتم   نشستم   در   ميان

در  همان   برخورد  اول   بزم  ما

توي  زندان  شد پر از لطف و صفا

آسياب   بحث  در   گردش    فتاد

گفتگوي  دين  و عرفان  شد   زياد

شد   فراموشم   گرفتاري    خويش

ياد  حق  آرام کرد  اين  قلب  ريش

محفلي   بود  و  دلي  بود  و غمي

حال  روحاني   دمي   و    همدمي

مونس   دل   محرمي    صاحبدلي

بزم   عرفاني   و عشق     کاملي

اي  عجب  از  کار  و  تقدير  خدا

اي  اسف  بر  غفلت   دلهاي   ما

آنچه  بد  بينيم  نيک است  و عزيز

حيف  اول  نيست  در م ا اين  تميز

گرچه  اکنون  اهل  بيتم  در   فشار

در  تعب  هستند  با   حالي    نزار

ليک   تقدير  خدا  خير  است  خير

بر  مدار  خير  عالم   کرده    سير

همدمم  چون  بود   مردي   معنوي

زمزمه  ميکرد   شعر   از   مثنوي

بشنو  از  ني  چون حکايت  ميکند

وز   جدائيها    شکايت      ميکند

کز   نيستان  تا   مرا    ببريده اند

وز   نفيرم   مرد  و زن   ناليده اند

سينه خواهم شرحه  شرحه از  فراق

تا   بگويم   شرح   درد     اشتياق

من   بهر   جميعتي    نالان    شدم

جفت   خوشحالان  و  بدحالان  شدم

  هرکسي  از  ظن  خود  شد  يار من

وز  درون  من  نجست  اسرار   من

سر  من  از  ناله  من  دور    نيست

ليک  چشم و گوش را  آن نور  نيست

تن  ز جان و جان ز تن  مستور نيست

ليک  کس  را ديد جان  دستور  نيست

هر کسي کو دور ماند از اصل  خويش

باز   جويد   روزگار  وصل   خويش

آتش است اين بانگ ناي و نيست باد

هر  که  اين  آتش  ندارد  نيست باد

آتش  عشق  است  کاندر   ني   فتاد

جوشش  عشق  است  کاندر مي فتاد

ني  حريف  هر  که  از  ياري   بريد

پرده هايش     پرده هاي   ما   دريد

همچو  ني  زهري  و  ترياقي که ديد

 همچو ني دمساز و  مشتاقي  که  ديد

يار من  خوش  خواند  با  صوت نکو

شعر  مولانا  و  وصف   ني  از   او

همدم  ديگر  بگفتا  خوش دمي  است

من  ندانم   معني   اشعار   چيست ؟

ني  چه  باشد  که  جناب     مولوي

راوي   قولش   شده   در   مثنوي ؟

هر  کسي  ني را به  تعبيري  بخواند

کرد   تفسيري  و در   راهي   بماند

يک   مفسر   گفت   ني روح   بشر

هست    از   روح   خداوندي    اثر

آن   نيستان   عالم  ارواح   و  غيب

ني  از  آنجا   آمده  بي شک  و ريب

قلب  من  قانع  باين   تفسير   نيست

شعر   ديگر   قابل   تعبير     نيست

ني  اگر  روح  است اين اشعار چيست

معني  اين  شعر  با او  جور    نيست

من   بهر    جمعيتي   نالان      شدم

جفت  خوشحالان   و   بد  حالان  شدم

هر  کدام  از  دوستان   با        صفا

ميشناسد    ني   بگويد   بهر      ما

تا   که   از   اين  محضر  پر  معرفت

بهره  گيرد  جان  و  دل  زين   موهبت

يار  ديگر   با   عنايات     رو    بمن

کرد  و   با   لطفي   بگفتا اين  سخن

اي   رياضي   وصف   ني را کن  بيان

گوشه   زندان   بگو    راز      نهان

تا  که   خطي   بيشتر   از     مثنوي

دل   برد   از    بهر ه هاي    معنوي

من   فرو   رفتم   بفکر   و  شرمسار

از   عنايات   خدا   و    لطف    يار

داد   الهام    بگوش   دل        پيام

از  خدا   نيرو  بگير  اي خوش  کلام

زين   فراغت  که  ترا  از   حق رسيد

بهر ه ها   گير  از  دم  حق  کو  دميد

دم غنيمت  دان که  عالم يک  دم است

هر که  با دم همدم  است  او آدم است

چونکه  از  ياران  بريدي   دل  غمين

ني   بود  يار  تو  اي   مرد    حزين

ني   حريف   هر که  از  ياري  بريد

پرده هايش   پرده هاي   ما     دريد

چو  تو   بشناسي  ني  از  او  بازگو

پرده   بردار  و  عيان  آن   راز  گو

دم  غنيمت  دان  و از  اوقات خويش

بهر ه اي  ده  بر  قلوب  ريش  ريش

گر چه دل در محبس غم  پر غم است

ليک بر دل بحت  عرفان  مر هم است

گفت  آن   يارم   چرا  گشتي   غمين

از  چه  در  فکري  چنين  اندو هگين

من  شدم  هشيار  از  گفتار    دوست

هم  بخود  آمد  دل از  اصرار  دوست

گفتمش  اي  هم  نفس  هم  بند  من

امر   تو   آرم   بجا   دلبند     من

غم  چه  باشد  کم ز غم  با  من بگو

کم  ز  حبس  و بند  ما   کن  گفتگو

دم خوش است و محفل ما هم خوش است

از صفاي دوستان اين دم خوش  است

قدر  اين  زندان  و  اين دم  را  بدان

مايه   شادي   بود    غم  در  جهان

چونکه  غم  آمد  بدان   شادي  رسد

قبض  و بسط  از حق بود  او ميکشد

شادي  و غم  هر  دو  از  حالات جان

بسط  و قبضش  حالي  از سير  روان

وقت  غم  با  حق  تو  درد  دل   نما

وقت  شادي  شکر  حق  کن  از  وفا

ياد  حق  از  دل  برون کردن خطاست

زندگي  بي  ياد  حق پر  بي  صفاست

گفت   قرآن  هر  که  از    ياد   خدا

کرد   اعراض   او   بيفتد   در   بلا

زندگي   بر او   شود   سخت و  شديد

همچو  زير  پتک   آهنگر       حديد

در   مضيقه  او فتد   زار  و    حزين

در  فشار   سخت  چون  در سينه کين

سينه  با  کينه  بسي  تنگ است  تنگ

صاحبش  در  حال زار  و  فکر  جنگ

چونکه   سختي   ميرسد   ياد    خدا

اوفتد   اما   به   شادي   بي     وفا

سختي   او   امتحان   و        ابتلا

تا   رود   سوي   خدا   گويد  که  لا

لااله   گويد   و   حق   جو     شود

از   پي   اثبات   حق   ره پو  شود

تا   بداند   اينهمه    اسباب     کار

از   مسبب   باشد   و  از سوي يار

تا  بداند   نيست  غير  از  ذات حق

در  همه  گيتي  جهان   آيات    حق

چونکه   آياتش   کند   جلوه ز  ذات

ذات   و   آياتش   يکي و آن   حيات

با   ظهور   ذات    آياتش      مبين

اين  بود  اثبات  حق  در علم  و دين

چونکه  صد آمد نود  هم  پيش ماست

وحدت   کل  باقي  و  کثرت   فناست

در غم  و شادي  به بين حق را  عيان

تا  شود   روشن  دلت  رخشنده  جان

بحث  غم  بود  و  سخن بر  ذات حق

ميکشد  دل   چون   بود  مرآت  حق

گفتم  اين  غم  که  رسد  از حق بدل

قبض  روحي  ميکند  دل   را   کسل

عارف  از  قبض بگيرد  فيض  خاص

با  دعا  دل را  کند   صاف و  خلاص

ياد  خدا   آرامشي   بر   جان   دهد

معرفت   افزايد   و    ايمان     دهد

بعد   قبضش   بسط  آيد   فتح  باب

ميکند   روشن  قلوب   فيض   باب

قفل   بر دارد   خدا   از   دل  کشد

پرده ها   يکسو   دهد   نور   رشد

حال  از  اين  قبض بشو تو بهره جو

سالک  حق   باش و رو تو سوي او

فرصتي   حق  داده  با  اين حال  غم

تا شوي حق جو  بگيري  فيض و دم

بگذريم  از غم  تو گفتي  وصف  ني

با  تو  گويم  تا  شود   اوقات   طي

تا   بياد   حق    بشرح      مثنوي

دل   شود   آرام  و جان  گردد  قوي

در  پي   اجراي   امرت  اي  رفيق

دل  دهم   يا  مي نهم   اندر  طريق

گفت  آن  يار  موافق   اي    عزيز

شرح  کن ني را تو  چون اهل  تميز

همتي   از   روح   مولانا     بگير

چون   روان   اوليا    باشد   منير

گفتم   آري  روح  چون   برق قوي

دل   بود   چون   سيم  اما  معنوي

دل   بود    حس     خداجويي   ما

رهنماي   راه   حق    پويي    ما

حس  چه  باشد قدرت فکر  و روان

جمع  حس جسم   نامش هست جان

گر تو حس را نيک بشناسي چو برق

ميشوي  در  بحر حس خويش غرق

حس همان نفس است در قرآن به بين

روح   امر حق   بود در  بحث  دين

گر  تو  حس  و نفس  خود بشناختي

جان   براه   حق   پرستي    باختي

نفس  را  بشناس  تا حق  بين شوي

روح  را  بشناسي  و   ره    ميروي

بيست و دو حس در نهاد نفس توست

قدرت  روح  است  بنگر  تو  درست

روح باشد برق و  حسها  سيم اوست

دل  بود سيمي  سرش در کوي دوست

اينهمه   از   حکمت   نو     گويمت

دانش   دين   وحدت   نو     گويمت

حکمت   نو شرح دين  و دانش  است

دانش   روحي   علوم   بينش   است

منکه  از   حشمت   گرفتم   علم دين

فن   عشق   و  دانش   عين   اليقين

علم   حشمت    از   علوم   انبياست

درسي   از  قرآن  و   راه    اولياست

روشن   از    نور   خدا  شد جان من

داده   آرامش   بدل    ايمان      من

وحدتي   هستم   روم   راه       خدا

من   مسلمان   شيعه ام   با    رهنما

رهنمونم   حشمت    با   حکمت است

رهنمايم   نور    يزدان   وحدت  است

اي   دل   حق   بين ز  حق  بايد  مدد

تا   دهد  الهام  و  جان  از  غم   رهد

غم  ندارم چونکه جان شد  جاي دوست

شادم  و  رهرو  شدم   همپاي  دوست

خواهم  از يزدان  که  دل  روشن  شود

بهر   شرح   مثنوي   گلشن     شود

تا  که   ني  را  آرم  از  گلزار  عشق

تا  سرايم  وصف  ني  با  تار   عشق

چون   نواي  ني  ز حق  گيرد   صدا

هر   صدايش   در جهان  با صد  نوا

وحدت  صوتش   دهد  اصوات عشق

کثرتش  ظاهر  در  آن  نغمات  عشق

ني  يکي  باشد  ولي  صوتش   هزار

نغمه هايش   بشنو  از  بانگ   هزار

هر  کجا  بزمي  است از ني  نغمه ها

هر   دل  غمگين  ز  ني  نغمه  سرا

مرغ   موسيقار   و   قمري    هزار

در   چمن   گشتند   از   ني  بيقرار

در  جهان  هر  نغمه اي  از ني  بلند

نغمه   گونا گون  و  ني هم بند  بند

بزم  هر  قومي  ز  ني  گرمي گرفت

عالمي   خاموش  گر  ني   ميگرفت

آري  ار   خاموش   گردد  ني دمش

اين  جهان  خاموش  و ساکت آدمش

فن عشق و علم و حکمت از ني است

علم  اصلي   حقيقت   از  ني  است

علم   ني  بي  شک  بود   علم  لدن

علم   الهامي   بود   بخشي  از  آن

ني  بود   گوياي  حکمت  در  جهان

وين   حقايق  را  ز ني  بشنو  عيان

ني  چه  باشد  قصد  مولانا  چه بود

نائي  ني  کيست  اين  غوغا چه بود

کيست  آنکه  ني  ورا  شبه  و مثال

چيست  او را از صفات  و از  خصال

از  چه  او  را  ني  بگفته    مولوي

شرح  و و صفش  شش  کتاب مثنوي

کيست  ني  از  چه   حکايت  ميکند

او  چه   بحثي  را   روايت   ميکند

بشنو  از  ني  چون  حکايت  ميکند

وز    جدائيها   شکايت       ميکند

کز  نيستان  تا   مرا     ببر يده اند

از   نفيرم  مرد   و  زن   ناليده اند

سينه  خواهم شرحه  شرحه از فراق

تا   بگويم   شرح    درد   اشتياق

من   بهر   جميعتي   نالان    شدم

جفت  خوشحالان   و  بد حالان شدم

هر  کسي  از ظن  خود  شد  يار من

وز   درون  من نجست  اسرار   من

کيست  ني  کاينسان  شکايت  ميکند

قصه   دل   را    حکايت     ميکند

از   جدائيها   چرا    گريان    شده

وز   نفيرش   مرد و زن نالان شده؟

ني  که   باشد  که   بهر   جمعيتي

همدمي   کرده  ز لطفي    رحمتي ؟

هر  کسي  از ظن  خود  يارش شده

يا  که  واقف  او   باسرارش  شده

 ني   چرا   مشتاق   اهل  درد  شد

همدم   آندل   که   از غم  سرد شد

ني   چرا  خواهان  مهجوران   شده

يا  دلي  کز  درد  و  غم بريان  شده

از  چه  ني  را کس  نشد داناي  راز

ني  که باشد  چون  بود  گوياي راز ؟

جملگي  خواهان  ني  از  مرد  و زن

ليک  او  را   کس  نمي يابد    علن

بين  خلق  است  و  همه  جوياي او

غايب  است  و جان  و دل گوياي او

با  همه  اما  نهان   از  هر     نظر

همدم  هر  کس  بود  در  هر    گذر

هر  کسي  گويد  که  ني  با  من بود

ديگري   گويد  که  ني  با  من  بود

هر  کسي  گويد   که  حق با ما  بود

دين   ما  بر  حق در  اين  دنيا  بود

آري  آري  حق  بود  در  هر  طريق

ديگران  هم  راست  گويند  اي رفيق

تو  چرا  تنها   بخود   حق   ميدهي

ديگران  را  طعنه   و   دق   ميدهي

اينکه خود خواهي است اي مرد  خدا

خود  پرستي   در   طريقت    ناروا

جمله   اديان  و   همه     پيغمبران

سوي يزدان خوانده اند اين  مردمان

خود پرستي حاصل خود بيني   است

خود  پرستي   مايه   بيد يني  است

بشنو  از  ني  چون  حکايت  ميکند

وز   جدائيها    شکايت      ميکند

تو  چرا   دم  از   جدائي   ميزني

دم  ز  خود   بيني  و مائي  ميزني

از   کجا   گوئي  که ني  با ما بود

تو  نديدي  روي  ني  بي  جا  بود

من  نميگويم  که  دوري   از  خدا

من   نگفتم  ني  بود  از   تو جدا

گفتم اي سالک ز خودخواهي  بدور

هم  بپرهيز  از  حسادت از   غرور

گر که  خواهي يابي  از ني  تو خبر

يا   کني  از   نيستان   يکدم   گذر

مثنوي   بر  خوان  و قول ني   شنو

نو   نشاني   گير   و  دنبالش   برو

ني  حريف  هر  که  از ياري    بريد

پرده هايش   پرده هاي   ما     دريد

ني   بود   همراه   هر  جان   غمين

ني  بود   همراه    عشاق      حزين

هر که  در  عشقي  دلش بشکسته  شد

يا  که  در  راه  طلب  دل   خسته  شد

ني  کند  جلوه  بر  آن   هجران   زده

آنکه   داغ   عاشقي  بر   جان   زده

آنکه  مظر   گشته   وامانده  ز   راه

نا  اميد   است  و  فتاده   قعر   چاه

ني  بگيرد   دست   او  بهر    نجات

ميدهد   بر   آن   دل   مرده    حيات

تو  نبودي   دوش   غمگين  شد   دلم

آتش   غم   سوخت  اين  آب  و   گلم

ناله   سر   دادم    بآواي         علن

گريه  کردم   همچو  کودک  مرده   زن

چون   شدم  درگاه    يزدان     ملتمس

بانگ  من  در  ناي  حق  شد   منعکس

ني   جوابم   داد  با   بانگ       جلي

دل  شد   از   آهنگ   نايش     منجلي

تا   سحر   با ني    نشستم      گفتگو

پرده هاي   دل   دريد   از    لطف   او

ني   حريف  هر  که  از   ياري    بريد

پرده هايش    پرده هاي    ما      دريد

پرده هاي   من   دريد   و ني      بمن

گفت  خود  را  بنگر  و  بر  سر    بزن

تو  صفات  نيک و  زشت  خود  به  ببين

خود  شناسي   گام   اول   در  راه   دين

گر   بزنداني   اسير   و   خوار  و   زار

کس  مقصر   نيست  از  خود   کن   فرار

از   مکافات     عمل   غافل        شدي

 که   چنين   حيرت  زده   جاهل    شدي

ني   بگفتا   اين     گرفتاري        تو

از   حق   آمد   بهر    بيداري      تو

شکر  حق   کن   که   مکافاتت    بداد

تا که  دل  در  غم  کند  از  دوست   ياد

پرده هايش   ميکشد   جان  سوي غيب

تا   نمايد   پاک   دلها   را     ز عيب

من  ز   ني  خواهم  که گويم  وصف او

ياد  حق  با  وصف  ني   در     گفتگو

پرده   بردارم   من  از   اسرار     ني

جلوه  گر   گردد   همه    انوار     ني

فاش   سازم   راز  او   را   با   شتاب

تا  نمايد   روي   خود  را   بي   نقاب

تا   جهان   بشناسد   اين   را    عيان

تا   شود  پر  از  نوايش   اين    جهان

پرده   کثرت    زدايم    از        قلوب

وحدت  آمد  ذات  جمله  زشت  و  خوب

تا  که  اين  خودخواهي  و  اين  اختلاف

پاک  گردد  نيک  و  بد   در      ائتلاف

تا   همه   پاکيزه   و   طاهر      شوند

با  دل  روشن   ره    يزدان        روند

وحدت    اديان   حق    شد      جلوه گر

راه   واحد   بر   سر    راه         بشر

اين زمين يک  خانه گردد  چون يک است

وحدت   اقوام   انسان   بي   شک  است

اين  بشر  واحد   بود  اين  جنگ   چيست

تو   بگو   مسئول   اين    بيداد    کيست

گر   بود    سرمايه   محدودش       کنيد

کثرتش    بيهوده      معدودش       کنيد

چون   همه   اقوام   را    يک   ايده  آل

باشد   و   از    جهل   باشد   اين   جدال

جمله   خواهان   ني   و   استاد     عشق

در   حقيقت  يک  خط  اين   ابعاد    عشق

بشنو   از   ني   چون    حکايت    ميکند

وز   جدائيها      شکايت            ميکند

من     بهر     جمعيتي     نالان      شدم

جفت    خوشحالان   و   بد   حالان   شدم

هر   کسي   از  ظن   خود   شد   يار  من

وز   درون   من    نجست    اسرار    من

ني   بود   آن    حجت    گوياي      حق

هادي   آندل    که   شد    جوياي    حق

ني    امام    حي   و قطب   عالم   است

پيشواي        راستين      آدم      است

آدم    کامل    بود      انسان          کل

رهنمون     طالبان    در     هر      سبل

ني   امام   غائب   است  و ظاهر    است

او  به  نزد  اهل  دل  خود    حاضر   است

نائي   ني   حق   بود   بي   شک    بدان

ني   ز   حق    گوياي    اسرار     جهان

راز   حق   در   پرده   هايش   نغمه  گر

ميرسد    بر    گوش    دلهاي        بشر

هر    کسي   شد   بالغ    عقلي     عيان

طالب    حق    گردد    و    راز     نهان

گر   بکوشد   در   طلب او  روز  و  شب

تا   بيابد   حق    دهد    جان   در   طلب

عاقبت  او   بر   ره    حق       بي گمان

رهنمائي     ميشود    از      غيب   جان

سايه   حق     بر    سر   بنده       بود

عاقبت     جوينده      يابنده          بود

او    هدايت   ميشود     سوي      امام

غايبش    ظاهر    شود    رنجش   تمام

رهنمون    او    شود     قطب     جهان

بهر    درک    معرفت    راز       نهان

محرم    اسرار   غيب   و   راز   عشق

همدم   ني   همنوا      با    ساز  عشق

او   شده    کامل   که  غيبش  شد عيان

بر  دلش   شد    جلوه گر   اسرار  جان

از  همه   شد   منقطع  در  وصل دوست

شرط عشق  است ترک هر چه غير اوست

آشناي    يار   و      بيگانه        شده

از   همه    همدم   به   جانانه     شده

چونکه    ياد    دوست   آمد   بر    دلم

جذبه    افتاده    درين     آب   و    گلم

مست   مستم   بي خبر  از  هرچه  هست

جذب   حسن   يار  و   دامانش    بدست

حشمتم   در   جان  و دل   بگرفته   جان

من  کيم ؟  حشمت   رياضي   گشته    لا

لا  شدم   فاني   شدم   در   جان   دوست

جسم  و جان  من  پر  از   ايمان   دوست

او   ني   من  باشد   و    نائي   خداست

او  بمن   گويد    پيامش      جانفزا ست

عاشقم   بر    حشمت    السلطان   عشق

جان   و   دل   بسته   باو   پيمان  عشق

بر    سر    عهدم      وفادار       بحق

رهرو   وحدت    شده     کارم      بحق

همره    اشرف      عطا    ره    بسپرم

راه    وحدت    را     من   آگه   بسپرم

گر که جرم است   عاشقي  ايمان  خطاست

کشتن   من   هم   به   تيغ   تو  رواست

مولوي   گفته    مپرس   از  دين  دوست

عشق   باشد   مقصد  و   آئين     دوست

مذهب    عاشق   ز    مذهبها     جداست

عاشقانرا    مذهب    و   ملت     خداست

علت    عاشق    ز    علتها       جداست

عشق     اسطرلاب     اسرار      خداست

عاشقم   من   وحدتي    هستم       بدان

وحدت   نو   راه   من   در   اين   جهان

خلق   را    خواندم   بوحدت       آشکار

حکمت   نو   را   من    نمودم     شعار

رنجها   بردم   در    اين   وادي   سخت

تا   برون   آرم   از   اين   امواج رخت

حال   در   زندان   اسيرم   بي      گناه

ليک   عمر   من    نميگردد         تباه

ميدهم   تسکين     اسيرانرا         بدل

ميکنم    شادان    دل    و   جان   کسل

عارفان    را   با نوين   حکمت    همه

آشنا    سازم    بنو     وحدت     همه

درس   ياد    حق   دهم   بر     غافلان

درس    دين   و   عاشقي    بر  عاقلان

کار   من   تلفيق    دين   و دانش  است

جلب   فکر   طالبان   بر   بينش   است

من   سخنگويم   که   از   وحدت  عيان

وحدت   اديان   کنم   شرح   و    بيان

انجلاي   حکمت    نو    کار       من

کشف    اسرار   کهن    گفتار     من

محبس   من    شد   کلاس  درس دين

همچو   پرتوگاه    وحدت   بي   قرين

جاي   عشق   است  کي بود زندان من

کي   اسير    بند    گردد   جان   من

آسمان    پيمايم    و   آزاد       جان

سرعت   من   بيشتر   شد   از  زمان

تو   اسير   اين   مکان   بيني    تنم

غافلي   از   سير    جان       روشنم

تو   قفس   را   حبس کردي مرغ جان

هست   در   سير    فضاي     بيکران

مرغ   جانم   گر   هواي   لانه    کرد

يا   که   جسم  ميل   آب  و  دانه  کرد

باز   گردد   سوي   جسم و  اين  قفس

سوي   اين   محبس  که  بگرفته نفس

رفتن   و  برگشت  او   امر  تو  نيست

جان  بود  در  حکم  رب امر تو چيست ؟

او    بفرمان    خداي    قادر     است

امر    رب  بر  جان  تو هم صادر است

جان   زندانبان   و زنداني   از   اوست

جسم  ما  هم   جلوه اي از  روي دوست

جسم   و جان  تا  با  هم  و  يکتا   بود

اين   حيات    ظاهري   بر   جا    بود

چونکه   مرغ   جان   جدا   شد از قفس

قطع   گردد   اين   حيات  و اين   نفس

مرگ    آيد   يا   تحول    بر      بدن

تجزيه   افتد     بعنصر هاي        تن

نفس   ما   يا  جان   بپرد   بر   فضا

همچو   مرغي   کو   بريده    بند  پا

اين   قفس   را بشکند   عريان  شود

در   فضاي   بيکران   پران     شود

او   لطيف   است و رود  سوي لطيف

بازگشت   جان   بود   کوي    لطيف

چون   اليه    راجعون      بشنيد ه اي

گوهر    معني   و   در     بگزيده اي

گر   بخواهي   با روان  گيري  تماس

مرگ   را   طالب   بشو   با  التماس

تا   نميري    با     اراده      اختيار

سير   روحي    را    نباشد    اعتبار